2015,11,21-нд Бямба гараг


                                                             Хэзэээ ч бүү бууж өг...

2015,11,27-нд Баасан гараг



Би ажил төрөл , цалин мөнгөндөө санаа зовдог л доо. Гэхдээ үүнээс илүү надад зоригжуулалт , урамшуулалт чухал хэрэгтэй байдаг. Яагаад гэвэл би амьдралынхаа сэрүүн байх хугацааны 50 гаруй хувийг нь ажил дээрээ өнгөрөөнө шүү дээ.
Тийм учраас би өөрийгөө хөгжүүлэх , шинэ зүйлс ирэлхийлж , бүтээлч байдлаар сэтгэх гэж хичээдэг.
Миний хувьд онгод оруулдаг уламжлалт арга маань бол шөнөөр ганцаараа алхах юм. Эсвэл нам гүм орчинд гэртээ өөрийн дотоод хүнээ мэдрэх гэж оролддог.

Ирээдүйдээ хийнэ гэсэн ихэнх бүтээлч санаанууд ийм замналаар төлөвлөгддөг.
Ажил хайхаас илүүтэй , хийх урам зоригийг нь хайх илүү чухал санагддаг.
Тэгж байж л ажил бол зүгээр л  мөнгө олох зам гэх үлгэн салган ажиллагсдаас өөрийгөө ядгаатай гэдгээ мэдэрч харуулах болно.
Тийм ээ би урсгал зөрж гөжүүдлэх дуртай.
Би зүгээр л үнэнч нэгэн хэвээр үлдмээр байна.

2015-11-11-нд Лхавга гараг

2015-11-15-нд  Ням гарагийн орой

Гадаа цас будран орж байна. Будрах чимээ нь цонхны цаанаас сонсогдоно. Цас орж байхад би гэрээс гарахыг хүсдэггүй.
Харин хүмүүс цас орох болгонд хөөрч баярлан , гадуур зугаалж , хэн нэгнийг болзоонд урих гэж догдлон байж сууж ядна.
Цас дэндүү ариухан
Гэвч цаанаа л гунигтай...
Хүн бүхэн цасанд дуртай байдаг атлаа яагаад нэг ч хүн түүний гунигийг үл анзаардаг юм бол?
Цас , цас , цас... гэж уулга алдацгаадаг хирнээ... анзаарах сөаөөгүй газар унах цасанд гутлын мөрөө үлдээн , нуржигнуулан алхцгаана.
Цас бид хоёрын гуниг адилхан...
Бие биедээ хачиг шиг шигдээгээд халдааччихсан юм шиг...
Түүний гуниг надад мэдрэгддэг болохоор харах гэж би яардаггүй. Яагаад гэвэл түүний харахаараа би түүний дэргэд зогссоор л байдаг. Даарч байгаа хирнээ хүлээн зөвшөөрөхгүй зогссоор л... Зүрх минь дотроо халуу түгж , цохилтын хэмнэл нь алдагддаг.
Хааяа бид санаандгүй таарч хүмүүсээс далдхан ханьсан алхана.
Бие биенийхээ төлөө юу ч хийж үл чадах , адил тавилантай , харанхуйн дундах амрагийн болзоо...

2015.11.12 Пүрэв гараг

Би 2 жилийн өмнө яг энэ цаг үед Сэтгэл мэдрэлийн эмнэлэгт үзүүлж байсан юм. Яагаад гэвэл миний байгаа байдал бусдаас эрс ялгагдаж байна гэж ойр тойрны хүмүүс минь үзсэн юм. Надад бодогдоогүй зүйлс хүмүүст бодогдож анзаарагддаг байж... Тэд заримдаа надаас айдаг. Учир нь би ганцаараа ярьж .  юу хийж байгаа нь мэдэгдэхгүй ганцаараа байгаад байдаг болохоор аймар санагддаг юм билээ.
Тэгээд Эмч хүртэл намайг ийм залуугаараа ийм байх ёсгүй дээ гэж гайхаж байсан.
Миний онош " Хэт мэдрэмтгий сэтгэцийн өөрчлөлтэй" гэж тогтоогдсон. Ганцаардлаас үүдсэн шинж тэмдэг гэдэг аж. Бас эмчлүүлж ч байсан. Шөнө болохоор өөрийн мэдэлгүй эмнэлэгийн цонхонд духаа наагаад зогсоно. Өвчтөнгүүд ч надаас эмээнэ. Би эм уухыг хүсдэггүй. Яагаад гэвэл эм миний тархинд нөлөөлөөд , тэнэг болгочих бий гэж айдаг. Эм уугаад эдгэнэ гэж би хэзээ ч боддоггүй. Энэ бол сэтгэлгээний л зүйл...
 Би энэ онош тогтоогдож эхэлсэнтэй зэрэгцүүлэн блог нээж , хөтөлж эхэлсэн. Би ийм өвчтэй болсоноосоо хойш заримдаа юмсыг мартаж эхэлсэн. Бас өмнөхөөсөө хамаагүй бага унтдаг болсон. Тийм учраас заримдаа мартахгүйн тулд , заримдаа мартахын тулд бичдэг. Би ямар ч зүйлийг хүмүүсээс 2 дахин илүү мэдэрч , хүлээн авдаг.
Адилхан 8-н цаг ажилж байгаа хирнээ би 16-н ажилласан мэт ядарсан мэт болдог. Баярлаж , гуних , бүх зүйлд хүмүүсээс илүү их сэтгэл хөдлөл үзүүлж , эрч хүч ялгаруулдаг. Заримдаа би их ядардаг. Гэвч би үүнийг хүлээн зөвшөөрөхийг хүсдэггүй. Учир нь би чинь залуу хүн шүү дээ. Залуу хүн гэдгээрээ өөрийгөө хуурч , энэ өвчнөө нуудаг.
Энэ өвчинөөсөө болоод тайван орчинг чухалчилдаг. Тийм дээ ч ихэвчлэн гэртээ ганцаараа байдаг байх.
Ийм учраас л би хүмүүст дасахаас айдаг. Дасах гээд ирэхээрээ яагаад ч юм чимээгүйхэн зугтчихдаг. Тэгээд л өнөө гэрлүүгээ яарна. Дахиад хэсэг хугацааны дараа гараад нийгэмших гэж оролдоно. Бас л цаг хугацаа өнгөрнө. Дахиад л дасах гэх хичээнэ. Бас дахиад л дасахаас айн зугтана. Би хэзээ ч өөрчлөгдөхгүй бололтой...

2015,11,07- Ням гараг


 Би хэдэн хүмүүстэй хамт уран зургийн үзэсгэлэнд нэгэн зохиомжийн талаар ярилцсан юм. Хүн бүхэн "Гэр бүл" гэх уг зохиомжийг ээж аав хүүхэд гурав гэх утгыг харуулж байна гэв. Харин би гэнэт цаанаас ганцаараа эхнэр нөхөр гурав дах нь аль нэгнийх нь нууц амраг гээд өөрийн мэдэлгүй итгэлтэй гэгч нь хэлж орхив. Гэтэл бүгд надруу гэнэтхэн л нүдээ томруулан гайхширсан аятай эргэж харцгаана. Учир нь би байж боломгүй төсөөлөөгүй зүйлийг нь хэлсэн аж. Яагаад тэдэнд тийм байж боломгүй асуудал байхад , Хүмүүст энэ ширүүхэн дайны талбар мэт санагдаж байхад
би үүнийг үл ойшоохын шалтгаан нь юунд байна вэ? Байх ёстой асуудал мэт...
Би энэ асуудлын талаар сүүлийн үед эрс их боддог болсон. Яагаад гэвэл энэ маш толгой эргэлдүүлэм юм...
Учир нь зарим хүмүүст нууц амраг нь хүсэл сэтгэл , амьдрах урам зоригийг нь бадрааж байхыг олонтой харлаа.
Би маш олон нууцын эзэн... Би тэр бүрийг цоожтой авдар шиг л хадгалдаг. Би тэдний сэтгэлиийг уудлах , бас хөнгөвчлөх бяцхан охин ...
Би энэ зам руу эргэлт буцалтгүй татагдаж орсон.
Мэдээж энэ бол хууралт... Гэхдээ би алийг нь зөвтгөж , алийг нь буруутгах ёстой гэж!!!
Мэдээж тэд надад нууцаа дэлгэдэг. Намайг бяцхан секслогич гэж мэддэг. Тийм дээ ч тэд надтай зүгээр л харилцахыг хүсдэг байх. Өөр юу ч биш...
Секс хийдэггүй ч үнэнийг нууж байгаагаараа би ч бас нууц амраг болж байх шиг...

2015.11.03 Мягмар гараг

Монгол доо томоохонд тооцогдох үйлдвэрийн захирал бол миний хамгийн анхны захирал юм...
Захирал маань ухаалаг , чадварлаг , дээр нь маш өндөр шаардлага тавина. Ажилчид жаахан алдаа гаргахад загнаж орхино. Зүгээр сууж буй хэн нэгнийг ч харах дургүй. Загнуулж зэмлүүлж үзээгүй ажилчин надаас өөр байхгүй гэхэд хэлсдэхгүй. Би яаж тэр өндөр шаардлагат нь тэнцсэн гэдгээ одоо хирэн гайхдаг л юм.
Ажилчид бүгд айна. Захирлын гэргий хүртэл эмээж байхад би гэдэг хүн ойлгомжтой биз ээ.
Намайг ямар хүн гэдгийг мэддэг байсан байх. Тийм дээ ч дэргэд ээ дагалдангаар авсан байх. Учир нь би хүмүүстэй ойлголцож , харьцах даа тааруу болохоор ажилчдаас тусгаарлагдах болсон юм. Захирлын жижигхэн өрөөний хажууд би байрлаж ажиллана. Ажилчид орж ирж харагдах нь өдрийн од адил...
Мэдээж миний анхны ажил учир алдаа гаргалгүй л яахав. Тэр үед минь юу ч хэлэхгүй. Алдаагаа дахиад хянь гээд чимээгүй болох нь надад загнуулахаас ч илүүтэй шийтгэл шиг санагддаг байлаа.
Сэтгэлд нь нийцэж ажиллах тийм амаргүй. Гаднаас орж ирэхэд нь би кофе найруулж өгдөг байлаа. Ядаж байхад өтгөн хар кофе уудгийг ч хэлэх үү? Түүнийг нь найруулж өгөх болгон доо би "таалагдаж байгаа болов уу?, болж байгаа болов уу эсвэл болохгүй байгаа болов уу" гэж дотроо бодно.
Заримдаа би сайн байгаа болохоор л надад юм хэлдэггүй байх гэж боддог байсан. Үнэндээ намайг жоохон хүүхэд шиг болохоор хайрладаг байсан гэдгийг дараа нэг ажилтан маань хэлж билээ.
Би захирлаасаа маш олон зүйл сурч , өөрийгөө хөгжүүлж болох байсан. Гэвч манай захирал хатуу дарсанд дэндүү дуртай. Орой бүр өрөөндөө ууна. Харин би ажлаа хийж л байна. Бүх ажилчид тарсан байхад би ганцаараа үлдчихсэн ажлаа дуусгах гэж хичээнэ. Үүний хажуугаар орой бүр тэр хатуу дарсны үнэр айдсын нөмрөг шиг намайг нөмрөнө. Захиралыгаа нэг л орой өрөөнөөсөө согтуу гарч ирээд намайг айлгачих бий гэж тэр мэдрэмж... Эрүүл байхад нь бүгд эмээдэг байхад халанцуу үед ээ ямар байх бол.....
Тэгээд  нэг л өдөр энэ айдсаасаа холдохын тулд явсан даа би гэдэг хүн.....

2015.11.02-нд

Би яагаад өдий хүртлээ ганц шийдвэр гаргаж чадахгүй байгаагаа ойлгохгүй юм. Энэ гэхдээ тийм амархан шийдэх асуудал биш юм. Яагаад гэвэл энэ миний ирээдүй... Би ямар ч шийд гаргасан хэн нэгнийг гомдоочих гээд байх юм. Би ер нь гэрээсээ гарах хэрэггүй байсан байх.
 Хэнд ч харагдах хэрэггүй байсан байх.
Хэн нэгэнд итгэл найдвар төрүүлэх хэрэггүй байсан байх.
Би зүгээр л чимээгүйхэн , нуугдмал амьдралаа хэвээр байлгах хэрэгтэй байсан байх.
Тэгвэл хэнийг ч би эмзэглүүлэхгүй байсан байх.
Гэхдээ би амьдралаа бодох хэрэгтэй. Би өөрөө өөрийгөө хаана ч аваад явах чадвартай байх хэрэгтэй. Би хүчтэй байх хэрэгтэй. Хайр дурлал намайг сул дорой болгох бий гэж айдаг. Би буруу бодсон байх...
Би хэн нэгнийг гомдоочих бий гэж их айх юм. Хэн нэгний сэтгэлийг өвдгөхгүй юмсан гэж их хичээх юм. Гэвч санасан шиг амар зүйл биш бололтой.
Миний эцсийн шийдвэр гаргах цаг мөч ойрсоор ... Гэтэл би бодсоор , бас дахин бодсоор...
Надад эрэгтэй , эмэгтэй  хүн аль аль нь таалагддаг. Би зөвхөн ганцхан хүн сонгоно.
Эмэгтэй хүн.....
Эрэгтэй хүн.....
Дахиж би эргэж буцахгүйгээр хийх сонголт минь ойртож байна. Би маш олон зүйл хэлэхийг хүсэж байна. Маш олон зүйлийн талаар бичихийг хүсэж байна. Бас маш олон зүйлийн талаар хэн нэгэнтэй зөвлөлдөхийг хүсэж байна. Гэтэл би зөвхөн өөрөө өөртэйгээ л ярилцсаар л.........
Миний дотор ямар байгааг хэн ойлгох билээ дээ... Миний дотор ямар байгааг хэн ч тааварлахгүй. Энэ бол хэзээ ч таахын аргагүй ..... Би юу гэж үүнийг дэлгэрэнгүй тайлбарлахаа мэдэхгүй байна.........
...............................................................................................................................................
.....................................................................................................................................
.............................................................................................................................
...................................................................................................................
.........................................................................................................
............................................................................................