"Эрчүүд найз нөхөдгүй болохоос айдаг."

Харин эмэгтэйчүүд нөхрийг сонгож найз нөхөд өө орхидог" гэж уншлаа.

Хичнээн их уулзаад байхгүй ч цаанаа л сэтгэлд ойр нэг тийм халуун дулаан сэтгэл мэдрэгддэг найз нөхөд байдаг. 

Гол  нь тэр чанарыг авч үлдэх хамгийн чухал мэт.

Хань ижил зүрхний асуудал

Найз нөхөд бол сэтгэлийн асуудал бус уу?

Ялгаж салгаж ойлгох хэрэгтэй болов уу? 

Сэтгэл бол агаар...

Чи амьсгалахгүй амьдар ч чадах уу?

                        Нэгэн өдөр гадуур явж байхад минь нэгэн танил маань дөхөж ирээд инээмсэглэн мэндчилэнгээ нэгэн зүйлийн талаар ярина.

     "...Би дунд ангиадаа 84-р сургууль руу шилжиж хэсэг сурч байсан юм. Тэр үед чамтай адилхан нэртэй үсээ хоёр боосон , претик зүүдэг , өмдөн дээр богино юбка эсвэл шорт мөн өнгө өнгийн урт оймс , гидер , чимэг зүүлт гээд сонин этгээд охиныг сайн санадаг юм. Бусдаас содон байсан учир нэрийг нь ч сайн тогтоочихсон.

      Тэр охин чамайг гэдэгт итгэлтэй байна. Нилээн хэдэн сарын өмнө бол эргэлзэж байсан л даа. Учир нь би өнөөдөр тэс өөр Маргад -Эрдэнийг харж байгаад байгаа юм. Би чамайг хэзээ ч ийм байдлаар төсөөлж байсангүй..." гэж ярина. 

Өөрийн мэдэлгүй сандарсан би "Чи өөр хүнтэй андуурах шиг. Адил нэртэй хүмүүсийг алийг тэр гэхэв. Дахиж энэ талаар яриад яахав дээ" гэж хэлээд яриаг өөр зүйлд хандуулж билээ.

Гэтэл хэд хоног түүний хэлсэн үг бүхэн миний толгойд эргэлдсэн хэвээр л байлаа.

Би ямар байснаа мартаж орхиж. Харин тэр хүн бүр тод сануулж орхилоо.

Хүүхэд насны гэнэн сэтгэхүйд тулгуурласан хэсэгхэн зуурын хэв маяг гэх үү эсвэл зөвхөн өөрийнхөө бяцхан ертөнцөд хэт томдох асар их хүслийг илэрхийлэхийг хүссэн үгүй бол өөр бодол санааг нуухын тулд  амьдардаг мэт санагдана.

Одоо бодоход ичмээр ч юм шиг бас сэтгэл дүүрэн баясмаар ч юм шиг. 

"Тэр жаахан охиноос яаж тийм хүлээцтэй , том зориг гарсан юм бол доо" гэж бодож сууна.  Учир нь тэр үед бусад хүмүүст сайнаас илүү саар талаасаа дүгнэгддэг байсан юм. Өнгөц харвал тэр хүмүүсийн зөв...

Тэр этгээд загварын цаана өнөөдөрийн би гэх тодотголтой хүн 

Өнөөдөрийн би гэх хүний дотор тэр этгээд хэв маяг нуугдаж байсан , байгаа ч байж магад ...

Амьдралд олон салаа замууд тулгардаг. Харин би нэг л замаар алхсаар ... Эсвэл нэг ч алхам хийлгүй согсоод ч байх шиг... Энд өөр хэн ч байхгүй байгааг л харж байна.

Энэ эцэс төгсгөлгүй шулуун замын хаа нэгтээ гэрэл асна гэх сохор итгэлдээ хөтлөгдөн алхана.

Заримдаа бүх л насаа ганц дэнлүүний гэрэл харахад зориулах нь дэндүү хайран мэт ...

Хааяа тэр зоригт өсвөр насны охиныг сэм шүүмжлэнэ. Тэгсэн бол өнөөдөр энэ хүн байх байсан болов уу?

  Хүмүүс бид "Тэр үед тэгсэн бол?" гэж боддог. Гэх дээ ингэж бодох сайхан биш гэж үү?

АМЬДРАЛ БОЛ ТААВАР

ХҮМҮҮС БИД ТААВАР ТААЖ Л БАЙЯ

Хорвоогийн мөнх бусыг үзэх үед Бурхан , Чөтгөр хоёр хүмүүсийг "Яаж амьдарч байснаа тайлагнан бич." гэхэд 

Зарим хүмүүс хичнээн боть ном бичих бол?

Харин би хэдэн хуудастай ямар үлгэр зохиохоо бодон суух биз.

Гэх дээ бүү санаа зов. Ямар ч үед би энэ хүнийг үнэлэх үнэлэмж улам өсдөг болохоос буурахгүй гэдгийг хамгийн сайн мэддэг юм.

Ирээдүйд Хэн , Хэзээ , Хэрхэн , Яаж өөрчлөгдөхийг хэн ч таашгүй ...

              Нийгэмшээгүй хүн гэдгийг чи юу гэж ойлгодог вэ? Ямар хүмүүсийг ингэж бодох бодлыг ч бас өөрт чинь үлдээсэн нь дээр байх. 

       Хаана ч , хэзээд ч цөөнгүй ийм хүмүүс байсаар л байдаг. Ихэвчлэн бусдаас тусгаарлагдаж амьдардаг. Ганцаараа зугаалж , ганцаараа хооллож , бас л ганцаараа ихэнх цагийг өнгөрөөнө. Энэ байдал нэг их төвөгтэй бус харин ч илүү тав тухтай таатай байдаг ч тодорхой хугацааны дараа бусдаас хичнээн их тусгаарлагдсан буйг мэдрэх үе байна. 

        Яаж мэдэрдэг вэ гэж үү ? 

Хүмүүстэй харьцахад , олон нийтийн арга хэмжээнд уригдахад баригдмал төвөгтэй , ойлгомжгүй , тохь тух алдагдана. Танихгүй дотно биш хүмүүсийн дунд яриа өрнүүлэх , олон нийтийн арга хэмжээнд очиход л бусдаас тусгаарлагдах хэмжээ хэр их буй нь мэдрэгддэг нь нуух юун.

Зарим үед энэ хаалгыг эвдэхийг хүсэх хүсэл ч төрөх үе байх...  Мэдээж үүнд цаг хугацаа хэрэгтэй гэдгийг ихэнх хүмүүс ойлгодоггүй. 

      Өнгөц харахад ганцаардмал нэгэн эсвэл биеэ тоосон их зантай мэт бусдад ажиглагдана. Гэх дээ тэд хэзээ ч ганцаарддаггүй. Хэрэв ганцаарддаг байсан бол хэн нэгнийг дэргэдээ байлгах байсан биз. 

   Тэдний хийж байгаа зүйлс , үйл хөдлөл , үг хэллэг нь ихэнх нийгэмшсэн гэх тодотголтой хүмүүст ойлгомжгүй төвөгтэй санагддаг байх. Үүнээс үүдээд үл ойлголцол гэх бүхэн бий болно. Бүр цаашилбал нийгэмшсэн , нийгэмшээгүй , ингэ , тэг , ийм бай , тийм бай гэж маргалдан , ам зөрөх нөхцөл байдалтай олонтой тулгарна. Би ингэж зааж сургахыг ер ойлгодоггүй. Ямар нэгэн үед шууд эхлээд хэл амаа билүүдэхийн оронд бага зэрэг хүлээцтэй байдалд суралцмаар...

  Заавал нийгмийн цөөнхийг ойлгох гээд ч юм уу ямар нэг хүсээгүй зүйлийг нь хүчээр хийлгэх шаардлага үнэхээр байна уу?

Тэр чинь хүнийг амьдаар нь тамлан зовоохоос өөрцгүй гэж бодном. 

Яагаад гэж үү? 

Хэн хүчтэй нь биш 

Хэн ухаантай нь биш

Хэн дасан зохицох чадвартай нь нийгэмд чөлөөтэй амьдарч чадах юм байна гэж бодож л байсан биз дээ. 

Би энд аль нэг талыг нь хүчээр буруутгаж , зөвтгөх гэсэнгүй. Тэгэх нь ч илүүц биз. Бусдыг ч бас тийм байгаасай гэж хүсэх юм. Хүн бүхэн бүгдийг харж ойлгож л байдаг.

Алдсан ч бай оносон ч бай хүн өөрийнхөөрөө амьдрах шиг сайхан зүйл энэ хорвоод хаана байна. 

Бүгд нэг замналаар амьдрах нь хүн бус адгууснаас долоондор болох мэт санагдахгүй байна гэж үү ? 

Нийгэмшсэн ч бай нийгэмшээгүй ч бай сул болоод давуу талууд хүн бүхэнд байдаг шүү дээ ...